So close we can almost touch! (mentally)

Hoi hoi lieve luitjes,

Ik weet wat jullie denken; Is ze bijna terug gaat ze ons alsnog lastig vallen met een enorm lang verhaal. No worries er komt geen onverwachtse overhoring morgen. MORGEN! Hoe fantastisch, vreemd, raar, opwindend en bizar is het om dat te zeggen. Over minder dan een halve dag zit ik alweer opgesloten in het zeer technische koekblik dat me naar Nederland gaat vliegen en wat heb ik ongelofelijk veel zin om iedereen te zien! Zeker nu het zo dichtbij komt dringt des te meer tot me door hoe erg ik jullie allemaal mis (stiekem heb ik het al die tijd best prima weg kunnen stoppen).

Ik wilde jullie op de valreep toch nog een insight geven in wat ik de afgelopen paar weken heb gedaan in afsluiting van mijn fantastische avontuur aan deze kant van de oceaan.

Zoals ik de vorige blog al beschreef had ik nogal zelfmedelijden toen Artur er niet was. Het werd nog wat erger toen ik er achter kwam dat een aantal van zijn cellen zelfmoord probeerde te plegen en ik erachter kwam dat datgene waarvoor ik de twee dagen in het weekend 2.5 uur in het lab was gefaald was (maar zoals Artur al zei: “good news and bad news; bad news: it did not work; good news: I dont think its your fault”). Verder kwam ik erachter dat één van de knockouts die ik gebruikte geen knockout was (kwestie van verkeerd aflezen), dus heel veel slechter kon het al niet meer worden die week. Die maandag (2 oktober) organiseerde Reuben een meeting waar ik deel aan nam en dat was erg leuk omdat dat me een veel beter idee gaf van ALLES wat er in het lab werd gedaan. De rest van de week was druk en gericht op massaproductie van Assays met mijn knockout die wel een knockout was en mijn kloonproject wat erg interessant was. Op vrijdag ging ik met Anneka bij Stubs and Herbs wat eten en drinken en het was zoals altijd met haar weer erg gezellig.

Zaterdagochtend ging ik met Teneale naar Collosal Cafë voor ontbijt. Zoals de naam al suggereert zijn de porties niet klein, zoals je kan zien op mijn blije pannenkoekenfoto. Hoewel ik het niet opkreeg had ik zeker teveel gegeten (omdat ze zo verschrikkelijk lekker waren) en de serveerster vond dat ik een “valid effort” had gedaan. Wat een beetje raar voelt want als ze de porties gewoon wat kleiner maken dan kunnen mensen het misschien oprecht op krijgen #veelminderverspilling. Na ons fantastische ontbijt waggelden (lopen kon ondertussen niet meer) we naar het Mill city muzeum, waar we wat leerden over de historie van Minneapolis als meelproductiecentrum en fantastisch uitzicht hadden over het onstuimige water van de Mississippi. Teneale en ik hadden het erg naar ons zin en het was prachtig. De maandag erop ging ik met Megan en Anneka uit eten (wat doe je anders in Amerika). Anneka wilde me meesleuren naar een pizzaplek waar ze enorme pizzapunten serveerden met typisch Amerikaanse smaken (als hamburger en mac and cheese). Toen we voor de deur stonden bleek het echter definitief gesloten te zijn en aangezien we al geparkeerd waren en het regenden kozen we de eerste de beste andere pizza plek, die nog best goed was ook.

Op 11 tot 12 oktober was het Wisc-e-Sota event. Dit is een virus symposium in La Crosse (wisconsin) georganiseerd door een samenwerking tussen de universiteiten van Wisconsin en Minnesota. Ik reed met Diako (mijn baymate) en Andrej (de jongen die op mijn naam stikt) naar het hotel en de reis was schitterend. De natuur is heel heuvelachtig en de schitterende herfstkleuren maakten het helemaal af. We hadden een heerlijk diner en gezellige eerste avond. De volgende dag was het symposium zelf en hoewel ik zelf niet veel doe met Virussen, was het erg interessant en kon ik nog redelijk wat volgen. Tegen de tijd dat ik thuis was, was ik compleet gesloopt, dus die vrijdag was het lastig een beetje actief te blijven. Maar toch moest er genoeg gebeuren want ik moest nog allemaal dingen afronden voordat ik weer zou terugvliegen naar jullie allemaal! De vrijdag werd heerlijk afgesloten toen ik met Teneale naar Café Alma ging voor ons laatste heerlijke fancy dinner met heerlijke sangria. We hadden natuurlijk de bus gemist, dus hebben de 25 minuten gelopen, waarbij we een typische Amerikaanse ervaring hadden van iemand die ons vriendelijk om een sigaret vroeg (“You hoes have sigaret?) Nope nope, niet iets wat ik ga missen. Cause this hoe don’t smoke (and neither should you😉).

Dat weekend was ik afwisselend in en uit het lab en druk bezig allemaal dingen te regelen en af te sluiten. Ik wilde koekjes bakken voor mijn afscheid, wat is gelukt, het was alleen een beetje veel (volgens mij waren het er iets van 80) en taart voor mijn afscheidsfeestje.

Mijn afscheidsfeestje was heel erg fijn en iedereen die ik had uitgenodigd kon (behalve Teneale, maar daar had ik gelukkig dinner mee gehad). Anneka had zelfs een typisch <=Minnesota kadootje voor me gehaald: een theedoek met de kaart van minnesota en een eekhoorntje die “nice” zegt. Ik vond het heel fijn fatsoenlijk afscheid te kunnen nemen van mijn vrienden daar en toen ze weggingen moest ik toch wel even slikken.

Rhonda ging afgelopen woensdag richting Philadelphia (een van haar kleinkinderen is jarig), dus die zag ik dinsdagavond voor het laatst fatsoenlijk. Ook heel vreemd van haar afscheid te nemen en nog in haar huis te zijn terwijl ze er zelf niet meer is (al voelt het ondertussen ook een beetje als mijn huis). De laatste paar dagen heb ik in het lab keihard gewerkt om mijn laatste data te kunnen verwerken en mijn presentaties te maken. En wonder boven wonder, laatste week van een 6.5 maanden durend onderzoek heb ik mijn eerste paar positieve en interessante resultaten binnen voor mijn hoofdonderzoek. Dus happy en blij dat ik inderdaad langer aan het onderzoek wilde werken. Op woensdag hadden we een afscheidslunch met het lab, waarbij het lab leegstroomde en we allemaal naar Stubs gingen om lekker op de patio te genieten van het zonnetje. Daarna richtten Artur en ik ons op ons belangrijkste project tot nu toe: visualiseren hoeveel werk ik heb geleverd. Alle assays die ik voor mijn hoofdonderzoek heb gedaan zijn uitgezaaid in 6 wells platen die je fantastisch kunt stapelen. Omdat ik enorm enorm veel assays heb uitgezaaid en we vrijwel geen platen hebben weggegooid, had ik een behoorlijk stapeltje verzameld. De uitdaging: kijken of we het plafond konden halen. Het kostte wat puzzlen, balanceren en pogingen, maar zoals jullie kunnen zien is het best prima gelukt. Dus mocht je je afvragen wat Sterre nou eigenlijk heeft gedaan in die 6.5 maand: there it is!

Vandaag had ik de eer mijn laatste afsluitende presentatie te geven op het lab. Aangezien ik dinsdag ook al moest presenteren voor mijn supervisors in Nederland, hoefde ik hier verder niet erg veel voor voor te bereiden (maar goed ook want mijn focus en concentratie hebben een vlucht eerder genomen). Het ging goed en ik ben blij dat alles is afgerond. Ik heb van Artur een kadootje gekregen en van het lab een lieve kaart en heb zelf mijn kaartjes en koekjes ook uitgedeeld. Nu zit ik nog even op het lab (mainly om tijd te rekken want ik heb het idee dat ik mezelf gek ga maken als ik nu al naar huis ga en de rest van de tijd ga duimendraaien).

Het was een fantastische ervaring en een heerlijk avontuur, maar het komt nu echt tot een eind (al zal ik in NL nog mijn verslag moeten afwerken). Ik heb fantastische mensen ontmoet en mezelf heel goed leren kennen en kunnen ontwikkelen. Ik ben blij en trots met hoe het is gegaan en dankbaar voor iedereen die me hierin gesteund heeft. En met iedereen bedoel ik iedereen, ook en voornamelijk in Nederland, als jullie er niet waren met lieve berichtjes, kaartjes, skype en lieve motiverende momentjes, dan had ik het nooit zo fijn kunnen hebben.

DANKJULLIEWEL! Ik kijk er enorm naar uit iedereen weer te zien en te knuffelen. Ik hou van jullie!

xxxSterre