It’s the final countdown!

*instrumental music playing in background*

Sorry deze zin maakt me altijd een beetje afgeleid (net als de eekhoorntjes in de achtertuin, voortuin, op straat, op daken, in parken- overall eigenlijk) en graag gedaan als je het nu ook in je hoofd hebt. Maar het is waar, het is voor mij de final countdown. Hoewel er weer een aantal weekjes radiostilte was op mijn blog (voornamelijk door luiheid vanaf mijn kant), ben ik toch echt nog in Amerika. Voor nu nog. Over 2,5 weken (16 dagen, ik tel verder niet af) stap ik weer in het vliegtuig en vlieg ik weer terug naar het o zo geliefde kaasland. Heb ik er zin in? Zeker! Wil ik iedereen graag weer zien? Niet alleen zien, maar ook platknuffelen (als een beer). Mis ik iedereen? Em intens enzo. Toch moet ik toegeven dat het heel vreemd is me te beseffen dat de plek die nu al bijna 6 maanden mijn thuis is straks verleden tijd is en dat mijn leven dan weer compleet verandert. Dus ik moet eerlijk zeggen dat ik ook wel wat zenuwachtig ben weer naar huis te gaan. Teruggaan naar mijn oude leven laat me waarschijnlijk veel meer inzien hoeveel ik gemist heb van het leven daar in mijn tijd hier en ook in hoeverre ik veranderd ben (hopelijk voornamelijk op een goede manier).

Het is ondertussen alweer een flinke tijd geleden dat ik Chiel afzette op het vliegveld en weer “alleen” was. Toch viel het me minder zwaar dan ik vreesde omdat ik me weer even kon verdrinken in al het labwerk wat ik stiekem toch een beetje had verwaarloosd toen Chiel hier was. De eerste weken bracht ik behoorlijke dagen in het lab door, waarbij ik het gevoel had nog best productief te zijn ook (volgens mij was dat opzich ook wel zo). Ik kreeg er wat side-projects bij om wat nieuwe dingen te leren en dat is altijd leuk, beetje stoeien met nieuwe technieken. Omdat zowel Teneale als Megan er deze eerste week en weekend niet waren, was het wel enigszins eenzaam. Ik begon met te beseffen hoe erg ik gewend was geraakt aan Teneale’s aanwezigheid op het lab en de mogelijkheid even langs te gaan voor een praatje of een knuffel. Gelukkig zou ze er de week erna weer zijn, maar ik kan zeggen dat het weekend erg lang duurde (ik weet het dit klinkt als een mierenneukprobleem). Maandag 4 september was het labor day, wat vreemd genoeg geen labor maar een vrije dag is, haha (I know supergrappig). Omdat mijn cellen schijt hebben aan Amerikaanse (of andere) feestdagen, ben ik een half dagje naar het lab gegaan. ’s Middags heb ik het meest nederlandse gedaan wat ik hier kon bedenken: met de mix die ik van mijn vriendinnen kreeg bij mijn vertrek heb ik pepernoten gebakken (de r zit tenslotte weer in de maand). Jammie! Ik begon doordeweeks ook korte rondjes te gaan hardlopen en heb nu een pad uitgestippeld dat stikt van de eekhoorntjes. Het feit dat het herfst is, er veel grote bomen staan en het rond zonsopgang is heeft er vast ook wat mee te maken. Dus ik amuseer me ook doordeweeks weer met het bijhouden van eekhoorntjesrecords (het record staat nu volgens mij op 29 eekhoorntjes en 2 konijntjes in 6.5km). Op 8 september (vrijdag) had ik een feestje bij Megan en haar vriend Billy. Het was een gezamenlijk verjaardagsfeest en housewarmingsparty. Erg gezellig en nog veel leuke mensen ontmoet. Zaterdag ging ik met Teneale lunchen en we bezochten een vintage kledingswinkeltje. Heel leuk om te doen, maar opzich niet echt mijn stijl (zoiezo waren de mensen te klein voor mij en aangezien ik het fijn vind dat mouwen van mijn trui minstens tot mijn polsen komen, was het een verloren zaak). Teneale vond wel echt een leuke trui die, volgens de verkoopster, uit 1992 kwam. Na me een baby gevoeld te hebben doordat zelfs een trui ouder was dan ik, sloten we ons gezellige middagje af. O bijna vergeten, bij onze lunch had ik een latte mocha, geen idee waar het voor stond dus wilde ik het wel proberen. Volgens mij was het een latte met tarwegras. In ieder geval was het groen, maar verder wel lekker.

De week erna was druk, maar verder wel prima en vrijdag weer gevolgd door een feestje. Ditmaal bij Rhonda op de veranda, dus hoefde ik lekker het huis niet uit. Ze had haar “vrijdag happy hour” groep en mij uitgenodigd voor drankjes en voedseltjes in de achtertuin, dus we hebben heerlijk in het zonnetje zitten kletsen over ontaarde kindjes (ze werken allemaal op scholen). Zaterdag ging ik met teneale ontbijten in een tentje waar ik de beste breakfast pancakes ever had. Ze waren gewoon te jammie. Daarna gingen we naar een tweedehands fietsenzaak omdat Teneale graag een fiets wilde kopen. Ik ging mee omdat ik natuurlijk een Nederlander ben en alles weet van fietsen (ahum ahum). Toen we bij de winkel kwamen bleek dat ik inderdaad meer van fietsen wist dan de verkoper, dus was blij dat ik toch wat kon helpen. ’s Avonds ging ik naar Megans nieuwe appartement in Saint Paul kijken en kreeg ik een minitour over de chique de friemel campus van St. Cate. Na een gezellig etentje in een pub en een slechte meidenfilm kroop ik heerlijk voldaan mijn bedje in.

Doordeweeks was mijn motivatie langzaam aan het afsterven, maar ik had wel wat opstekertjes. Zo krijg ik een vermelding in Arturs volgende paper en gaf hij aan dat ik toch wel de beste student had die hij tot nu toe had begeleid (van de 6 moehahaha), stiekem was dat precies wat ik even nodig had om mezelf weer bij elkaar te schrapen en toch maar door te gaan met lange dagen maken en veel experimenten opzetten. Die donderdag ging ik voor het eerst in tijden weer met Teneale eten en we hebben heerlijk gekletst, gegeten en port gedronken. Omdat ik bleef slapen konden we ook gezellig samen naar het lab fietsen en zo had ik weer wat meer zin in de dag. Die avond heb ik met Breeta (een van de meisjes van de trivia die ik in mei voor het laatst zag) een drankje gedaan en met haar, haar verloofde en een paar vrienden een burger gegeten, heel gezellig en allemaal super leuke mensen. Het weekend was het laatste warme zomerse weekend. Ik weet dat jullie in Nederland al wat langer aan het vernikkelen zijn, dus ik zal het er niet al te veel in wrijven, maar het was 30-32 graden, heerlijk zonnig en warm, dus heb genoten in de achtertuin met een boekje en een glas ijsthee (misschien er toch een beetje in te wrijven)

Van 22 tot 29 augustus waren Artur en Reuben op een conferentie in Italië, dus had ik de verantwoordelijkheid over Arturs cellen (RIPperdeRIPRIP) en een aantal van zijn experimenten. Ik zal er niet teveel over zeggen behalve dat het nogal een teleurstellende week was, waarin science me behoorlijk in de steek liet. Wat fout kon gaan ging fout en liefst niet één maar twee of drie keer. Dus aan het eind van afgelopen week zat ik er nogal doorheen en had ik het gevoel al mijn opgebouwde kudo’s te hebben verspeeld, zonder daar echt iets aan te kunnen doen. Op woensdag ging ik met Teneale en Jen naar een wedstrijd van de Lynx, dat is het vrouwenbasketbalteam. Het was intens spannend en ze wonnen met 2 punten verschil (go Lynx) van de LA Sparks. Het was voor mij weer een hele ervaring en extreem Amerikaans (inclusief stil protest tijdens het volkslied, die uiteraard gezongen werd door een lokale zangeres). Afgelopen vrijdag had ik een gezellig tripje met Anneka (die ik op Megans en Billys) feestje had ontmoet naar een arcade bar, waar we heerlijk flipperkast hebben gespeeld en gefaald hebben in een aantal andere spellen.  Het weekend was even wat minder tof, om de zelfmedelijden wat extra aan te wakkeren hadden mijn cellen dikke schijt aan mij, waardoor ik op zaterdag en zondag (snif) 2.5 uur in het lab moest doorbrengen om wat dingen af te ronden. Geloof me als ik zeg dat ik zelfmedelijden had, het was erg.

Vandaag ging gelukkig alweer een stuk beter (met de science en de motivatie) en heb ik ook wat dingen kunnen afronden, dus heb ik weer goede hoop dat de komende weken te doen zijn. Ik hoop dat dat gevoel een beetje blijft hangen en ik het hier een beetje goed kan afsluiten, want het einde van mijn stage komt razendsnel dichtbij. Voor die tijd ga ik nog naar een virus conferentie en hoop ik nog veel leuke dingen te doen met de leuke en lieve mensen die ik hier heb ontmoet.

Voor nu is dit een van mijn laatste blogs vanuit het verre verre Amerika.

Ik kijk er enorm naar uit iedereen weer te zien, maar ga me eerst richten op het goed afsluiten van alles hier.

Heel veel knuffeltjes en tot gauw!

Sterrie -of zoals de nieuwe meeloopstudent op het lab zegt: Stecrhhe (hij komt uit Servië dus kan er niks aan doen, maar heb zelden iemand bijna horen stikken op mijn naam). Credits voor hem dat hij het toch blijft proberen, Breeta noemt me ondertussen Stair, dus ja…