Minnesota op haar mooist

Hoihoi daar ben ik weer,

Jullie zullen ondertussen wel denken dat ik onder een of andere Amerikaanse steen terecht ben gekomen, maar de reden dat er zo lang geen lulverhaal van mij online is gekomen is dat ik het simpelweg erg druk had met andere dingetjes. Bereid je dus mentaal op op een inhaalslag die misschien in delen te lezen is (of die je kan overslaan, no hard feelings).

Het weekend na mijn laatste blog was Teneale jarig (15 juji), we hadden een prebirthday party de avond ervoor met heerlijk eten en lekkere taart en dat weekend ben ik nog naar de beeldentuin gelopen (ik had mijn wandelschoenen een beetje laten verstoffen). Die week was een drukke labweek, we hadden echter weer even een overwinning op het softbalveld en Rhonda ging naar haar familie, waardoor ik de komende weken alleen thuis zou zijn. Hoewel ik nog lekker mijn dingetje bleef doen (waaronder mijn gekoesterde hardlooprondjes met Teneale), begon ik ondertussen behoorlijk onrustig te worden. Het weekend van 29 juli zou Chiel eindelijk komen en daar zat ik mezelf al enorm op te verheugen.  Om mezelf wat af te leiden heb ik boeken verslonden (3 in twee dagen, oeps) en lekkere dingen gebakken. Deze periode had ik wel best wat last van heimwee, ik miste iedereen behoorlijk, dus het was maar goed dat Chielos onderweg was. De week voordat hij er was heb ik mezelf afgeleid met het derde thesis defence wat ik in Amerika heb kunnen bijkomen (inclusief de volledige afterparty) en kreeg ik een happy momentje toen ik mijn beoordeling voor het eerste deel van mijn stage (het bachelor deel) ontving. Een 9! Smile smile. Dat betekende ook gelijk dat ik mijn Bachelor afgerond had en toen ik het Teneale vertelde stelde ze voor het te vieren bij Caffe latte (het cafe waar ik mijn verjaardagstaart had) als Chiel er was. Dus nog meer goede vooruitzichten. De vrijdag voordat Chiel landde ging ik met Megan en Ben eten. Als Chiel er was zouden wij Ben’s kamer kunnen overnemen omdat Rhonda zich niet helemaal op haar gemak voelde als er nog een man extra in huis was. Het enige nadeel was dat Ben al volledig verhuisd was, zijn kamer was dus leeg en het vooruitzicht was te slapen op de matrasbodem van de slaapbank in de woonkamer. We zouden er echter niet de volle 4 weken hoeven te slapen, dus waren allang blij dat we een plek hadden gevonden bij zulke leuke mensen.

Op zaterdag begon het grote wachten. Chiel zou landen rond 6 uur en hoewel er in de middag al aangegeven werd dat de vlucht een uur vertraagd was, zat ik toch op een stoeltje bij de intercontinentale ontvangstruimte te wippen om kwart voor 6 (je weet maar nooit enzo). Wat was het heerlijk om hem weer te zien en hem volledig plat te knuffelen en wat had ik dat (platknuffelen) en hem (Chiel dus) gemist zeg. De dag na zijn aankomst zijn we gelijk met een Uber van Rhonda’s huis naar Megans appartement verhuisd en verder hebben we vooral genoten van elkaars aanwezigheid en een wandelingetje langs de Mississippi, waar we een ottertje in het water zagen spelen (ja erg schattig inderdaad). Die week had ik nog labzaken (dus gewoon een volle werkweek), maar ’s avonds kon ik lekker genieten van Chiel, die overdag de stad verkende. Op dinsdagavond gingen we met Teneale en haar vriendin Jen naar Caffe Latte om dus mijn (inofficiële) bachelor te vieren. Teneale heeft me echt enorm verwend, naast dat ze trakteerde op taart had ze een goodiebag voor me gemaakt met allemaal lieve kadootjes die enorm goed bij mij passen. Ik vond het zo lief en ook zo fijn om te zien hoe goed ze me al kent. Die woensdag hadden we onze allerlaatste softbalwedstrijd, dus ik sleurde Chiel mee om mijn nieuw ontdekte talent (ahum ahum) te showen. We werden hard ingemaakt (echt niet een beetje, het was erg), maar ik eindigde toch op de 2e honk, wat het voor mij al een mini overwinning maakte. Op donderdag gingen we toen ik thuiskwam direct naar Matt’s bar. Dit is een plek in Minneapolis die claimt dat ze de Juicy Lucy hebben uitgevonden. Een Juicy Lucy is een burger gevuld met kaas. Als ze het een beetje goed doen (dus niet zoals de eerste keer dat ik er een had), druipt de kaas eruit. Oftewel Jammie. Het duurde even voordat we eten kregen, dus ik was behoorlijk toe aan iets om mijn maag te vullen (ik was verder helemaal niet chagrijnig van de trek). Toen de burgers en frietjes uiteindelijk kwamen was ik dan ook zo blij als een kind. Die foto heb ik toegevoegd, want wilde ik jullie niet onthouden. De burger was trouwens uitstekend en de serveerster (die een paar woordjes Nederlands sprak) was erg leuk.

Zaterdag 5 augustus begon dan het echte avontuur. Ik had een week vrij (eindelijk) en die zouden we gebruiken om een roadtrip door Minnesota te doen. Na wat probleempjes bij de eerste plek waar we een auto wilde huren, scheurden we richting het noorden in onze “vriend voor een week”: Berry de Mazda 3.

Eerste stop was Banner state park, waar we een flinke ronde gehiked hebben en hebben genoten van de omgeving, het schitterende uitzicht en de rivier die er schitterend doorheen stroomde. Na Banner brachten we ook nog een bezoekje aan Jay Cooke state park, wat qua natuur weer heel anders is en een hele ruige rivier heeft. We reden door naar Duluth en zagen onderweg een beer (WOW zo gaaf). Hij was geen broodjes aan het smeren, stak gewoon rustig de weg over.

Zondagochtend sloegen we wat foodies in voor onderweg (voor ontbijt, lunch en gewoon tussendoortrek) en ondergoed voor mij, want dat was ik natuurlijk vergeten in te pakken (verder had ik alle onbelangrijke zaken wel ingepakt hoor). We liepen wat rond in Duluth en vertrokken richting Michigan, waar we de rest van onze dag zouden doorbrengen. We deden eerst een erg mooie wandeling bij de kliffen en volgden daarna een 3 uur durende cruise rond de “Apostle Islands” in lake superior, waarbij we het geluk hadden 2 bald eagles te zien. Maandag hadden we een actief dagje waarop we gingen kajakken. De tocht zou 4 uur duren en die zouden we ook nodig hebben aangezien het voor ons beiden een tijdje geleden was. Het weer was heerlijk en de omgeving schitterend. We hebben enorm genoten, op een paar grote saaie meren na die te lang duurden :D. De grote grap was dat er uiteindelijk een punt kwam dat we eigenlijk allebei niet echt zin meer hadden; bleek dat we nog een uur moesten varen, dus zuchten, kreunen, vloeken. Net nadat Chiel op zijn horloge had gekeken gingen we echter een bocht om waardoor we bij de aanlegsteiger kwamen. Hadden we toch perfect getimed op tijd (toen we het zat waren) klaar te zijn. De rest van de dag deden we lekker chill; we gingen naar “Amnicon Falls” waar we lekker met onze voetjes in het water stonden. ’s Avonds hebben we ons volgevreten aan zeer goede pizza en fantastische taart bij Betty’s Pies. Ik had een turtle coconut cake dus echt het beste van alle werelden (ik begin alweer met kwijlen als ik er weer aan denk). Onze Airbnb was super, we kregen zelfs ontbijt met zelfgebakken bananenbrood en versgeperste appelsap, dus dinsdag gingen we vol energie weer aan de hike. De eerste stop was Gooseberry falls, wat vrij toeristisch is. Toen wij er aankwamen (vroeg in de ochtend) viel het gelukkig nog mee, maar na een paar uur kon je niet meer lopen zonder een amerikaan te schoppen, dus gingen we er weer vandoor. Split rock lighthouse state park was de volgende halte en we wandelde een mini-eindje om het beste uitzicht te krijgen. Stiekem, niet heel stiekem, waren we allebei best een beetje moe dus we vertrokken al vroeg naar de camping waar we een kamertje hadden voor die nacht. Douchen was daar een uitdaging omdat je 5 minuten warm water kreeg voor een kwartje. Aangezien ik maar 1 kwartje had meegenomen en te moe (lui) was terug te lopen naar onze kamer heb ik half koud gedoucht. Niks zo verfrissend als je haar uitspoelen onder ijskoud water. Woensdag gingen we landinwaards (tot dan toe hadden we grotendeels langs de kustlijn afgereden) richting Soudan waar we een ijzermijn bezochten. Deze was afgezien verfrissender dan mijn douche van de avond ervoor, dus ik was blij dat het buiten lekker warm was. Daar in de buurt zat het “national bear center”, dus daar moesten we uiteraard eventjes naartoe en hebben we wat beren gezien en veel feitjes geleerd over zwarte beren en hoe veel ze doen voor eten (ik denk dat Chiel en ik onze spirit-animal wel gevonden hebben).

Donderdag regende het in de ochtend behoorlijk, maar toen we weer bij de kust waren was het nog maar miezer, dus vertrokken we toch Tette a Gouche state park in. Het uitzicht op lake superior was door het slechtere weer echt schitterend, het was overal mistig en de golven waren behoorlijk wild. We planden nog een hike, die een beetje enthousiast lang werd omdat de schaal op de kaart een pietsie niet klopte, maar het was schitterend, vooral de grote watervallen die we in het park zagen. Helaas moesten we om ze goed te kunnen zien wel de trappen van de duivel af en weer op, dus tegen het eind van de middag hadden we allerlei allergische reacties als we een trap zagen. We reden door naar Grand Marais waar we twee nachten zouden blijven en liepen (want we hadden die dag nog niet genoeg gelopen) over de pier naar de vuurtoren.

Het state park van vrijdag was Judge C. R. Magmy, waar we de “Devils Kettle” waterval zagen. De grap van die waterval is dat het water in een soort gat of tunnel valt en men zogenaamd niet weet waar het weer uitkomt. Ondertussen is dat verhaal natuurlijk achterhaald, maar het ziet er nog steeds erg gaaf uit. Het geweld dat met de watervallen gepaard ging was erg indrukwekkend. Hoe stom Amerikanen op vakantie zijn (lekker over de rand hangen enzo) ook. We reden door naar de grens van Canada; Grand Portage state park. De rivier waar we langs liepen scheidt VS met Canada (dus soort van muur) dus we hebben Canada ook kunnen bewonderen voor in hoeverre dat ging. In dit park ligt de hoogste waterval van Minnesota, dus daar hebben we eventjes een fotootje van gemaakt. We wilden ook de middle falls even gaan bekijken, dus Chiel en Sterre huppelden op hun gympjes over het paadje dat daar naartoe zou leiden. Bleek toch even 4 mijl te zijn en vol met modder, rotsen en boomwortels. Toen we daarachter kwamen (na 1.5 km) zijn we toch maar omgedraaid en richting Grand Portage zelf gegaan. Daar deden ze een reenactment van de indianentijd, wat erg grappig was om te zien.

Omdat we ondertussen al een beer, twee bald eagles, een slang, 10.000 eekhoorntjes een otter en veel andere coole beesten gezien hadden, wilden we die avond ons geluk beproeven en een eland spotten. Hoewel we onderweg twee keer een vos zagen, was van een eland geen spoor te bekennen. Het enige wat we op het “elanduitkijkpad” zagen was muggen en muggen. Er waren ook muggen. We zijn misschien gestoken, we hebben misschien de rest van de reis constant lopen krabben. Maar de vossen maakten het uitstapje zeker waard.

Zaterdag gingen we wandelen in temperance river state park. Ze hadden “hidden falls” die erg mooi waren (wederom indrukwekkende over de rand hangende Amerikanen). Na onze dagelijkse wandeling gingen we iets heel cools doen: midget golf met geitjes. Helaas deden de geitjes niet mee, al was ik dan misschien heel verdrietig geweest omdat ik was ingemaakt door een geit, nu was het Chiel maar (insert geitengrap). Ons laatste park op de planning was een beetje in de middle of nowhere; J.H. Crosbey state park. Het pad was gelukkig goed zichtbaar (onzichtbaar) en helemaal niet zwaar, dus we waren er snel doorheen (kostte ons maar een paar uur). Gedurende de hele reis hebben we van elkaar bijgehouden hoe vaak we struikelden (en dan even lachen natuurlijk) en ik denk dat we in dit park behoorlijk wat bij hebben gelopen omdat we uiteindelijk te moe (lui) waren om onze voeten fatsoenlijk op te tillen. We overnachtten op dezelfde plek als een paar dagen ervoor (de camping) en ik had een heerlijke lange douche met warm water (iets met ezels die zich stoten)

Zondag was het alweer tijd om terug naar Minneapolis te gaan, voordat we helemaal afscheid namen van onze vakantie haalden we echter nog zeer Amerikaans ontbijt bij Betty’s Pies (die van die kwijltaart). Ik kon daar eindelijk fatsoenlijke Amerikaanse pancakes van mijn to do lijstje afstrepen, terwijl we genoten van infinite coffee refills.

Doordeweeks was weer werktijd voor mij, maar dinsdag haalden we nog een ijsje bij Izzy’s (ik kon Chiel het niet aandoen dat niet te proeven). Woensdag gingen we naar een baseball game van de twins en dat zou heel gaaf zijn geweest als hij door was gegaan, al was het dan waarschijnlijk behoorlijk nat, want het regende een beetje. Heel erg. Gelukkig werd het verzet naar donderdag en hebben we genoten van 4-1 winst tegen de Cleveland indians.

Vrijdag vertrokken we naar Chicago waar we een lang weekend zouden zijn. We hadden city passes, waardoor we een aantal attracties goedkoper (vinden Amerikanen ook leuk) konden doen.

We begonnen bij het Shedd aquarium hebben nog een flink eind door de stad gelopen en de architectuur bewonderd. Chiel vond vooral Trump tower heel vet. Grapje. Voor Trump tower hadden we wel de meest fantastische streetwise ervaring: een groepje hiphoppende negers met een zeer zwarte humor die zeer ironisch op die plek een show gaf. We beklommen de Willis tower (met de lift, want lui en het is stiekem 400+ meter), waar we door onze fast lane tickets alleen hoefden te wachten in de rij voor het viewing platform (zie foto’s). Anders had het waarschijnlijk drie uur langer geduurd ☹. Na het fantastische uitzicht was het tijd voor iets typisch Chicago: Deep dish pizza. Het is een soort kruising tussen een pizza en quiche, dus veel kaas, dus intens genieten.

Zondag gingen we eerst naar “museum of science and industry”, wat erg interactief en erg leuk is. s’ middags gingen we nog naar het Adler planetarium, waar we in een enorme dome bij een film over planeten bijna in slaap vielen (door de vermoeidheid). We aten de beste ribs in tijden en ik heb mijn allereerste eten bij de McDonalds gegeten. Het was een McFlurry, maar telt nog steeds.

Maandag gingen we naar het museum voor national history, waar ze het meest complete T-Rex skelet hebben (en ook nog wat andere dingen). Toen was het alweer tijd terug te gaan naar het vliegveld. Ondertussen had zich in het park een hele groep mensen verzameld om naar de eclips te kijken. Deze was ongeveer 75% in Chicago en erg gaaf om te zien. Achteraf bleek dat het in Minneapolis stormde op het moment dat zij het hadden kunnen zien, dus we waren wel blij dat we niet daar waren.

Op dinsdag verhuisden we terug naar Rhonda omdat Megan en haar huisgenoten 25 augustus uit het appartement moesten zijn. Ik vreesde op veel gedoe, maar Chiel was zo lief het meeste al te fiksen dus ik hoefde alleen van Megan naar huis te fietsen. Grappig genoeg voelt hier bij Rhonda al behoorlijk als thuis, dus ik voelde me al een stuk meer relaxed toen ik daar kwam.  Woensdag gingen we met Megan en Billy (haar vriend) naar Seasalt bij Minnehaha Falls. We wachtten ongeveer 2 uur op ons eten en hadden het binnen 10 minuten opgevreten. Verder was ik enigszins gestrest omdat ik donderdag mijn allereerste labmeeting presentatie moest geven. Het oefenen ging niet al te best, dus ik maakte me een klein beetje (veel want ik overdrijf altijd) zorgen.

Donderdagochtend begon echter met de blije ontdekking dat ik officieel mijn Bachelor gehaald had. Dus vol goede moed ging ik mijn presentatie in en het ging nog goed ook.

Vrijdag had ik vrijgenomen om met Chiel naar de State fair te gaan. Dat was nog een verlaat verjaardagskado (wegvliegen naar Amerika is niet een al te best cadeau, dus moest toch even iets anders verzinnen). Het is een typisch Amerikaanse gebeurtenis met intens veel (diep gefrituurd) eten, kermisatracties, maar ook veel vee- en groentenwedstrijden (als de grootste pompoen of suikerbiet). Na dit dagje hadden we allebei lekker veel vreemd eten geprobeerd en een gezonde haat aan lopende mensen ontwikkeld. Het is namelijk zo druk dat je niet kan lopen zonder dat er opeens een groepje voor je neus stil staat.

Zaterdag (gister dus) was het alweer tijd om afscheid te nemen van Chiel. De weken dat hij er was zijn voorbij gevlogen en we hebben fantastische dingen gedaan en gezien.

Ik heb zin in de komende periode, nog maar een paar weekjes (7.5) en dan is het grote avontuur alweer voorbij. Tot die tijd ga ik me nog vol focussen op mijn onderzoek en het leven wat ik hier heb opgebouwd. Maar ik heb zin om iedereen weer te zien.

De laatste etappe begint :D.

Dat was het alweer (grapje het is bijna 3000 woorden), sorry voor het hele gelul en ik denk niet dat ik het mezelf nog een keer aan doe om zo lang te wachten met een nieuwe blog als ik zoveel te vertellen heb. Ik mis jullie nog steeds, maar het voelt al dichterbij dat ik jullie weer kan zien en knuffelen, dus ik houd het hier nog wel even vol.

Heel veel kusjes en knuffeltjes,

Sterre