How the dinosaurs really died

Het is alweer enige tijd geleden sinds ik voor het laats een teken van leven heb gegeven dat uit meer bestaat dan wat appjes, dus het was weer even tijd om jullie wat amerikaanse vibes te sturen.

Twee weken geleden was het weekend van independence day. Omdat 4th of July dit jaar op een dinsdag viel, namen veel mensen van het lab een lang weekend en was het een soort mini vakantie. Best iets om je op te verheugen. Na al het zien van posts op facebook van mensen die geslaagd waren voor hun bachelor, vond ik het toch wel tijd die van mij ook eventjes af te ronden. Kort samengevat kwam dit neer op het schrijven van een monsterverslag waar ik stiekem nog niet zo ver mee was als ik mezelf voorhield (alle begin is moeilijk). Omdat Arturs minibreak van vrijdag tot en met dinsdag was, nam ik mezelf voor vrijdag naar het lab te gaan om het verslag af te maken. Best een goed idee vond ik zelf. Helaas speelde het iets anders uit. Vrijdag bleek ik nog zoveel labwerk te hebben dat ik niet eens toekwam aan mijn verslag (wat me verder helemaal niet chagrijnig maakte) en het programma dat ik nodig had om mijn grafieken mooi te maken staat alleen op de labcomputer (allebei mijn trials zijn ondertussen al verlopen) die gedeeld wordt met, je raad het al, het hele lab. Teneale nodigde me uit om zaterdag avond gezellig bij haar te komen eten, iets met veel groenten als remedie tegen alles wat druipt van de olie, suiker en frituurvet. We hadden wijn, heerlijke toetjes, tony chocelonely (bewaard voor een speciale gelegenheid) en hebben het heel gezellig gehad. Zondag ben ik naar como zoo gegaan waar ik lekker naar de diertjes heb gekeken. Omdat het zo warm was (dertig graden in de palle zon) waren ze allemaal zo lam als maar kon, dus bijgevoegd wat schitterende ingezoomde 8-pixel grote foto’s van slapende dieren (you’re welcome). Omdat ik helemaal had uitgezocht hoe ik er met de bus moest komen (nog een keertje met mijn kinderfietsje de snelweg op leek me niet het meest aantrekkelijke in dit weer) heb ik maar drie mijl (ongeveer 5km) heen en terug hoeven lopen. Bleek namelijk dat er een of ander festival was en de bussen dus niet reden. Maar goed zo komt een mens aan haar dagelijkse stapjes. Weer thuis had ik met Teneale afgesproken te gaan hardlopen, wat we lekker in de verzengende hitte hebben gedaan. Maandag weer iets opgewekter het lab in: vandaag zou ik mijn verslag afmaken. Wrong again. Rhonda had ondertussen haar halve familie op bezoek dus het hele huis lag vol matrassen met slapende mensen toen ik dinsdagochtend met mijn fiets naar buiten ging. Oeps, maar nu zou ik dat rotding toch echt afkrijgen. Dinsdag bestond uit zelfmedelijden, schrijven, zelfmedelijden, zelfmedelijden, medelijden met anderen die er ook op hun vrije dag waren en zelfmedelijden. In ieder geval was de conceptversie af en kon ik die naar Artur sturen. Nadat hij er naar had gekeken kon ik weer twee dagen genieten van schrijven en zelfmedelijden en hoewel ik dacht het voor het weekend af te hebben zat dat er natuurlijk niet in (zie een trend in het inschatten van hoeveelheid aan werk). Dat weekend was heerlijk. Zoals ik eerder al had aangegeven had Megan me uitgenodigd om samen met haar en haar vrienden/huisgenoten en vriend naar Mankato (waar haar ouders wonen) te gaan. We aten heerlijk bij haar ouders, gingen naar een wijngaard (schitterend) en gingen fietsen. Dat laatste liet me bijna huilen van geluk toen ik merkte hoe fijn het was je benen te kunnen strekken als je fietst. De rest van de dag heerlijk bij het zwembad gehangen en de amerikaanse droom geleefd.

Kortom een heerlijk gezellig relaxweekend waarna ik vol goede moed de laatste veranderingen aan mijn verslag toebracht. Wat een ongelofelijke opluchting het eindelijk te hebben opgestuurd. Althans (komt de inschatting weer) tot maandagavond, toen Reuben (mijn PI in Minneapolis) me in plaats van een beoordeling zijn edits stuurde. Slikslikslik. Gelukkig viel het mee dus na nog wat meer zelfmedelijden heb ik het dinsdagavond eindelijk kunnen afronden.

Naast deze zooi kreeg ik maandag het bericht dat Roos heel ziek was. De paniek sloeg een beetje toe en na drie zenuwinzinkingen op het lab en nul focus voor de rest van de dag ben ik naar huis gegaan om daar bij Rhonda nog een zenuwinzinking te hebben. Die nacht natuurlijk heel erg slecht geslapen omdat mijn hoofd alleen in een doemscenario modus zat en ik mijn telefoon wilde hebben voor als er iets was. Gelukkig ging het richting dinsdagmiddag beter en leek het ergste weg te zijn getrokken.

Dinsdag was ik aan het eind van de middag dus enorm opgelucht over Roos en dat mijn verslag af was. Om het te vieren ben ik met Megan en de anderen van dat weekend cocktails gaan drinken bij Chino Latino (waar we in de week van mijn 21e ook waren). De rest van de week ging erg sloom. Voornamelijk omdat mijn experimenten voor mijn bachelor waren afgerond en ik nieuwe dingen moest opstarten voor mijn masterstage. Een andere reden dat ik niks kon doen was dat mijn cellen het niet leuk vonden dat ik aan het schrijven was in plaats van drugs op ze te gooien. Lang verhaal kort, ik heb de bijna onverwoestbare cellijn op het randje van de dood gebracht (vandaar de titel; als jullie daardoor het hele lulverhaal hebben gelezen, dit was het, de rest is niet zo boeiend meer). Even ter illustratie; deze cellen groeien zo enthousiast dat ze lagen zullen vormen en ongetwijfeld het petrischaalje uit kunnen als je ze daar de tijd voor geeft, gewoon door de deksel op te tillen met z’n allen. Hoewel ze officieel nog niet dood zijn, vermoed ik dat ze zwaar gehandicapt zijn of in ieder geval erg boos. Nadat ik ze heb doorgezet wilden ze niet meer groeien. Volgens mij haten ze me, maar dat gevoel is ondertussen wederzijds. Het zijn onbetrouwbare cellen die me geen duplicaten geven. Voordat dit uitmondt in een tirade zal ik maar zeggen dat ze waarschijnlijk ook al iets te lang leefden en ondertussen zo gemuteerd waren dat het meer zombi-dino’s waren.

Hoewel ik dus onverwoestbare cellen kan vermoorden, planten kan laten doodgaan door ernaar te kijken (Rhonda heeft oprecht problemen met haar favo bloemen sinds ik er ben) wil ik toch graag een goede dokter worden hoor .

Ondertussen ben ik zo moe van een emotionele achtbaan week dat ik enorm uitkijk naar een weekend met veel slaap en rust voordat ik volgende week weer aan de slag kan.

Verder drong tot me door dat ik ondertussen net over de helft van mijn buitenland avontuur ben en dat besef voelt toch wel vreemd. Hoewel ik jullie allemaal nog steeds heel erg mis en het liefst zou willen knuffelen, kan ik toch wel zeggen dat ik hier een aantal hele goede vrienden heb gemaakt die ik behoorlijk ga missen als ik weer terug ben. Dat is natuurlijk pas over een dikke drie maanden, dus nog niet echt iets om me nu druk over te maken. Eerst nog lekker genieten van wat de komende maanden me brengen hier.

Heel veel dikke knuffels (daar is hier nog altijd een tekort aan; al moet ik eerlijk zeggen dat er naar mijn mening altijd een tekort is aan (dikke) knuffels) en liefde van hier!

XXXSterre